Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί ο κόσμος (στη χώρα μας) δεν δίνει σημασία στο internet. Σε μία κανονική κατάσταση, δεν θα χρειαζόταν καν να σηκωθείς απ' το κρεβάτι σου για να κλείσεις εισιτήριο για τη συναυλία της Madonna. Στην υπαρκτή κατάσταση, 5-6 χιλιάδες άνθρωποι ξέραν ότι δεν υπήρχε πιθανότητα να βρεις slot στον server του ticketpro, ή τουλάχιστον όχι μεγαλύτερη απ' το να βρεις σοκολατούχο γάλα στον Άρη (την έχω ξαναχρησιμοποιήσει αυτή τη σύγκριση, ξέρω, αλλά μ' αρέσει). Κι έτσι, μαζεύτηκαν στη στοά του Ticket House, κάποιοι απ' τις 6 το πρωί απ' ότι έλεγαν (η υπερβολή του Έλληνα βέβαια, αφήνει τα γνωστά περιθώρα αμφισβήτησης), στις 8 που κατέβηκαν φίλοι μου, η στοά είχε γεμίσει, και στις 9μιση που έφτασα εγώ, η ουρά έκανε δύο μικρές κούρμπες των δέκα μέτρων αριστερά κι άλλων τόσων δεξιά. Πες καμιά διακοσάρα άτομα, να περιμέναν στο πεζοδρόμιο. Στήθηκα στο σημείο που οι δύο ουρές συναντιόντουσαν στο εγκλωβισμένο ποτάμι της στοάς, μπροστά στις κάμερες, όχι για να βγω στην τιβι αλλά για να κλέψω θέσεις στην αναμονή, και σε κάνα δεκάλεπτο, οι ουρές είχαν διπλασιαστεί. Γύρω στις 10, οι καναλορεπόρτερ έβριζαν την τύχη τους που είχε τόσο κόσμο και δεν μπορούσαν να φτάσουν σε κάνεναν που να ήταν εκεί απ' τ' αξημέρωτα (λάμβαναν συνέχεια τις απογοητευτικές απαντήσεις "πριν κάνα μισάωρο ήρθαμε", και "δεν έχουμε ούτε τέταρτο, αλλά γίνεται χαμός"). Θεωρητικά τα ταμεία άνοιξαν στην ώρα τους, ο κόσμος άρχισε να κινείται κάνα μισάωρο αργότερα (baby steps που μπορεί απλώς να οδηγούσαν σε πλήρωση ακάλυπτων χιλιοστών μονάχα), κι η ουρά είχε ήδη φτάσει ως το μαμ και μαμ, ή μαμ μαμ σκέτο, ή κάπως έτσι (που btw έχει πολύ ενδιαφέρον πεϊνιρλί, και ως γνωστόν, την καλύτερη ζαμπονοτυρόπιτα μετά τον σαλονικιό στην κάνιγγος, αν και είναι εντελώς διαφορετικές σχολές).
Μη σε κουράζω πάντως, μου πήρε γύρω στη μία ώρα να φτάσω απ' την άκρη του πεζοδρομίου στην είσοδο της στοάς, οι του tickethouse, που κάθε τόσο έβγαιναν και φώναζαν στα πλήθη να κάνουν ένα βήμα πίσω (προκαλώντας υστερικά γέλια every single time), είχαν την έμπνευση, μετά τις πρώτες λιποθυμίες, να κόψουν τη μάζα σε δύο μπλοκ μπας κι ελατώσει το σπρώξιμο, κι εγώ την κωλοφαρδία να είμαι με τους τελευταίους του μπροστινού μπλοκ, που μου βγήκε τζάμι γιατί ενώ το σπρώξιμο των μπροστινών προς τα μπρος συνεχίστηκε απτόητο, εγώ είχα την πολυτέλεια του άπλετου χώρου στα μετόπισθεν, για περαδώθε βηματισμό της νευρικότητας, κι απροσδόκητο οξυγόνο να καταναλώνω με επιδεικτική βουλιμία. Το πίσω μπλοκ φυσικά, απ' τη μέση της στοάς και... πίσω, έμεινε καθηλωμένο μέχρι να τελειώσουμε όλοι του μπροστινού --κάνα τρίωρο υπολόγισε--, με αποτέλεσμα απ' έξω η ουρά, στις 2 η ώρα που ξεμπέρδεψα εγώ, να έχει φτάσει στην Ιπποκράτους και να 'χει αρχίσει να την ανεβαίνει προς Ακαδημίας. Ανάμεσά τους, φαντάζομαι, θα ήταν κι αρκετοί απ' αυτούς που, μετά από παρένεση του τικετχαουζά με τη ντουντούκα, εγκατέλειψαν τις ουρές της στοάς, για να πάνε να στηθούν στις αντίστοιχες του, σαφώς πιο ηλιόλουστου υποθέτω, ΟΑΚΑ, όπου, λέει, οι περισσότερες κατηγορίες εισιτηρίων (λ.χ. τα Pitch A) είχαν εξαντληθεί μέσα σε καμιά ώρα και κάτι.
Απ' το όλο event πάντως, που να'ν'καλά το Μαντονάκι που μας το χάρισε να τη θυμόμαστε, εγώ κρατάω ότι το θεωρούσα απίθανο να γίνει αυτός ο χαμός σήμερα, και το ότι νιώθω δικαιωμένος, γιατί προφανώς το ίδιο πίστευαν κι οι διοργανωτές, αφού:
α) όταν είδαν το μπουλούκι να πλακώνει απ' το ξημέρωμα, έκοψαν επιτόπου ένα Α4 σε κονφετί και γράψαν πάνω "αριθμούς προτεραιότητας", τους οποίους, λέει, θα φώναζαν να εξυπηρετηθούν οι κάτοχοί τους πρώτοι. Τυπάκος βέβαια που είχε το 300κάτι, και έκανε το λάθος να βγει απ' τη στοά όταν το πήρε, βρέθηκε πίσω από μένα, και ούτε το νούμερό του άκουσε, ούτε κι αν το άκουγε θα υπήρχε τρόπος να φτάσει στο ταμείο (ακέραιος), ούτε θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το δικό του ήταν το αληθινό 300κάτι, κι όχι των άλλων πέντε που πιθανότατα θα έσκαγαν με δικά τους αυτοσχέδια χαρτάκια. Και κατέληξε να φτάνει ταμείο λίγο μετά από μένα.
β) κανείς δεν σκέφτηκε ότι θα ήταν καλή ιδέα να απλώσουν κορδονάκια να σχηματιστεί μια νορμάλ ουρά (και όχι μάζα συγκρατημένη από τοίχους), παρά μόνο γύρω στη μιάμιση, που φτάναμε στα ταμεία και πήγαινε ο καθένας σ' όποιο ήθελε, με αποτέλεσμα να καθυστερούμε περισσότερο στο ποιός θα πάρει πρώτος, παρά στο actual πάρσιμο των εισιτηρίων. (σφίχτης του καταστήματος ωστόσο, όταν του το έλεγα, ισχυρίστηκε ότι είχαν απλώσει σχοινιά απ' τις 7, αλλά οι πρώτοι πελάτες τα ποδοπάτησαν και αρνούνταν να συμμορφωθούν).
γ) δεν υπήρχαν αρκετοί σφίχτηδες του καταστήματος για να κοντρολάρουν τα πλήθη και να φτιάξουν διαδρόμους ασφαλείας, με αποτέλεσμα όσοι πάθαιναν τις αναμενόμενες σκοτοδίνες, ή να χτυπάνε σα μπαλάκια του φλίπερ στον κοσμο προσπαθώντας να βγουν έξω να καταρρεύσουν, ή απλά να λιποθυμούν on the spot και να συγκρατούνται όρθιοι απ' την πίεση των γύρω τους (όχι, ok, αυτό το τελευταίο το έβγαλα απ' το μυαλό μου). Δεν άλλαξε τίποτα, όταν κατέφθασαν τα κομάντο με τα μπλε πουκάμισα και τους μαύρους μπερέδες.
και βέβαια, δ) το ticketpro.gr ήθελε αφοσιωμένο χρήστη να πατάει buy now και back για κάνα δίωρο, μέχρι να καταφέρει να κάνει online κράτηση, η οποία βέβαια, σε παροξυσμό ηλιθιότητας και παραλογισμού, χρεώνεται και επιπλέον απ' την in person αγορά, προφανώς γιατί ο υπάλληλος του tickethouse, όταν θα πας εκεί να το παραλάβεις, θα πρέπει να κάνει έναν κόπο παραπάνω να βρει το όνομά σου στη λίστα, κι αυτό βέβαια κοστίζει σε εργατοστιγμές. Φαντάζομαι δηλαδή ότι είναι αυτός ο λόγος, γιατί μου φαίνεται πιο αστείος απ' την απλή εκμετάλλευση.
Το ερώτημα τώρα βέβαια είναι, από τί ώρα θα πρέπει να πάει κανείς στο ΟΑΚΑ στις 27 του Σεπτέμβρη, για να πιάσει θέση.
footnote: το screenshot του ticketpro τραβήχτηκε λίγο πριν πατήσω το puclish. φαντάζομαι ίδια θα είναι η αντίδραση του site για αρκετές ώρες ακόμη.
